သူက ငါး...ကၽြန္ေတာ္က ႏြား

မသစ္ရေသးတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီ ထြက္လာလိုက္တယ္...။
အခုမွ ေရးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါတယ္... သူဖတ္ဖို႔
အခုမွ ေတြးတဲ့ စကားတစ္ခ်ဳိ႕ပါတယ္... သူသိဖို႔
အခုမွ သိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြပါတယ္... သူေပ်ာ္ဖို႔ ။

သူ႔ကို စာလံုးေပါင္းတယ္..။
သံေယာဇဥ္လို႔ အသံထြက္ၿပီး ... နာက်င္မႈလို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္..
သူ႔ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္တဲ့ ေန႔ေတြဆို
ကၽြန္ေတာ္ဘာစားစား ခ်ဳိေနေတာ့တာပဲ..။

သူ႔အသံကို စိတ္ကူးနဲ႔ ၾကားေယာင္တယ္
သူ႔ကိုယ္ရိပ္ကို စိတ္မွန္းနဲ႔ ျမင္ေယာင္တယ္
သူ႔အတိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ လူစား၀င္တယ္
ၿပီးေတာ့.. သူ႔ ဆုေတာင္းေတြကို တစ္ေသြးတစ္သားအေလးထားတယ္..။
သူ ..........
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူ........။

.................
.................

သူ...က စကားေျပာေဖာ္
သူ...က ကိုယ္ပြား
သူ...က သံစဥ္တစ္ပုဒ္
သူ...က ပေဟဠိတစ္သြယ္....
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အတြက္
သူ႔အတြက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္တယ္...။

သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ရင္
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆို......
ကၽြန္ေတာ့္အသိဥာဏ္ေတြကို
သူ႔အတြက္ ငယ္ထားေပးခ်င္တယ္..။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနရာလြတ္ကို
သူ႔အတြက္ ဖယ္ထားေပးခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုလဲ သူ႔ကိုပဲ အပ္ထားခ်င္တယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္က သူ မလိုအပ္ရင္ ျပန္ဖ်က္ေပးလို႔ရတဲ့ သင္ပုန္းတစ္ခု
သူက ကၽြန္ေတာ္လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာလဲ မလာဘဲေနႏိုင္တဲ့ မီးျပတိုက္တစ္ခု။

သူက သူလိုခ်င္သလို အခ်စ္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုတဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္က သီအိုရီခ်င္းမတူေပမယ့္ ေထာက္ခံ
အားလံုးကို သူ႔အတြက္ မွန္ေပးခဲ့တယ္.။
တကယ္ေတာ့.....
သူဟာ ကုန္းေပၚ ပစ္တင္တာ ခံရတဲ့ ငါး...
ကၽြန္ေတာ္က ပင္လယ္ကို ေခ်ာင္းထင္ၿပီး ကူးတဲ့ ႏြား..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ
ရာဇ၀င္တြင္ေအာင္ မွားၾကတယ္။